#293 Ostatni post...

 ...w tym roku. Pewnie już się pięknicie, a może już balangujecie, a może robicie coś jeszcze innego, w każdym razie na pewno was tu nie ma, więc nikt mnie potem nie będzie za tą informację ścigał ;] Piąta, i ostatnia część Kamienia nie wyszła w tym roku. I nie wiem, czy wyjdzie w następnym. Ale wyjdzie na pewno, a część już jest nawet narysowana, zatem Ci, którzy jeszcze się nie poddali i czekają na zakończenie, doczekają się. Wracam do rysowania, bawcie się dobrze. No i obiecuje, że ostatnio znaczna posucha, mało obrazków i w ogóle poza "recenzjami" mało się dzieje, ale to tylko z nadmiaru pracy. Spróbuję się poprawić. Pozdro.

#292 Leningrad

55. Amatorski kącik recenzenta


   

     Po kilku latach ciągłej lektury o wojnie doszedłem do wniosku, że zrobię sobie przerwę i zajmę się inną tematyką.  Przeglądając niedawno różne tytuły w księgarni mimowolnie zatrzymałem się przy dziale historycznym. Tytuł Leningrad przyciągnął moją uwagę. No tak, przecież nic o tym jeszcze nie czytałem! Książka bezzwłocznie znalazła się w moim posiadaniu.

     Ciekawą sprawą jest fakt, że znaczna większość dostępnej literatury traktującej o Związku Radzieckim jest pisana przez obcokrajowców. Tak sprawa wygląda i w tym przypadku. Rosjanie albo boją się pisać, albo nie mogą, albo nie chcą, a szkoda, ciekawym doświadczeniem byłoby poznać ich punkt widzenia z dzisiejszej perpektywy. Może kiedyś.

     Książka Anny Reid jest świetnie napisaną, bogatą w dane historią wielkiego oblężenia miasta, które zamieszkiwało w czasie wojny ponad trzy miliony ludzi Autorka korzystając z zapisków prywatnych, co jest nieodłącznym elementem nowoczesnej literatury historycznej , oraz wielu dokumentów archiwalnych prowadzi nas przez wydarzenia, które zwiastowały katastrofę, poprzez tą katastrofę aż do wyzwolenia i oswobodzenia mieszkańców miasta.

     Jedzenie kleju, trocin, funkcjonowanie w mieszkaniach w których temperatura spadała poniżej zera, brak wody, wielogodzinne stanie w kolejkach za kromką chleba, do tego ciągły strach przed nalotami.... Życie szarego człowieka było tragicznym pasmem udręk, które w kilkuset tysiącach przypadków doprowadziły do śmierci. Po raz kolejny dowiadujemy się o nieudolności władz, o totalnej korupcji, braku poszanowania ludzkiego życia i obojętności. W czasie, gdy ludzie konali z głodu na ulicach, przedstawiciele władzy zajadali się kawiorem. NKWD pomimo rozpaczliwej sytuacji nadal prowadziło standardową nagonkę na zdrajców i bandytów, czyli zwykłych obywateli, którym wymknęło się cichaczem w chwili rozpaczy że są głodni i nie ma chleba. Piekło nie może wyglądać gorzej. 

     Każdy z nas powinien czasem sięgnąć po tego typu książkę. Żeby docenić to, co mamy i jak nam się żyje.

Autor: ANNA REID
Wydawca: WYDAWNICTWO LITERACKIE
Rok wydania: 2012
Okładka: TWARDA
Wymiary: 165x240 mm
Ilość stron: 632
ISBN: 978-83-08-04729-3
Cena detaliczna: 54,90ZŁ

Nieziemska kolekcja filmowa- klasyka SF za pół ceny

Witajcie
Jeśli są tu amatorzy dobrego kina SF, a do tego kolekcjonują je w formie wydań DVD, to coś dla was. Cała, kompletna kolejca, 22 filmy. Za pół ceny, po szczegóły klikajcie TUTAJ.

#291 WKKM: X-men Niebezpieczni

       55. Amatorski kącik recenzenta 

    Nie kupowałem serii Astonishing wydawanej przez Muchę z kilku powodów, ale dziś trzymając kolejny tom przygód mutantów w wykonaniu Whedon’a i Cassaday’a widzę, że to był błąd.

            Cassaday, odkąd zobaczyłem jego prace bardzo szybko awansował w mojej hierarchii rysowników, po świetnym kapitanie Ameryce,  i jeszcze lepszym aktualnym tomie wielkiej kolekcji znajduje się w  ścisłej czołówce. Podziwiam w nim to, że pomimo oszczędnej i teoretycznie prostej kreski, tworzy naprawdę wspaniałe kadry, miejscami wręcz spektakularne. Zdecydowanie najlepiej wychodzą mu twarze postaci, zwierzęcy Beast także prezentuje się rewelacyjnie. Cassaday’a wspiera chyba moja ulubiona, i jedna z najlepszych kolorystek jakie widziałem, Laura Martin. Ich wspólne prace idealnie się uzupełniają, i stanowią dla oka czystą przyjemność. Podejrzewam, że nawet jeśli ktoś nie czyta komiksów, to jasne, przejrzyste i wyraziste ilustracje z przyjemnymi dla oka kolorami przypadną mu do gustu.

     Przez fabułę mknie się z prędkością światła. Scenarzysta daje tyle dialogów, ile trzeba, i ani grama więcej. Nie ma rozbudowanych narracji, przez co kolejnych plansz nie zalewa fala tekstu. Sprytnie skomponowana historia, dobrze napisana, z ciekawym zakończeniem i bardzo ciekawym dylematem, przed którym stają mutanci w stosunku do pewnych działań, jakich dopuścił się ich ukochany mentor i nauczyciel  sprawiają, że nie ma się do czego przyczepić, a nawet czeka się na więcej. Zostałem zaskoczony tym, czego dopuścił się Profesor X, i jestem ciekaw, jak też będzie życie mutantów dalej wyglądało. Jeśli chcecie się dowiedzieć, wiecie co robić.

#290 WKKM 27: Thor

     Sam jestem w szoku, ale powiem krótko: ten komiks naprawdę mi się podobał!

     Dan Jurgens był dla mnie tylko i wyłącznie rysownikiem Supermana. Nie miałem bladego pojęcia, że gość jest tak płodny i tworzy nie dość że dużo, to jeszcze do tego zarówno okładki, jak i plansze oraz scenariusze. Pewnie gdybym dostał taką szansę też byłbym równie pracowity, bo to po prostu wspaniały sposób na życie.

     Jego scenariusz ma cechy, które każdemu miłośnikowi historyjek obrazkowych powinny przypaść do gustu. Uwaga, miłośników historyjek obrazkowych, nie poszukiwaczy wyższych poziomów artyzmu. Ci pewnie nic w tym komiksie nie znajdą, ale tez nie jest to komiks robiony z myślą o nich.

     Thor, główna postać tejże powieści zostaje pokonany przez Niszczyciela, ale oczywiście tak naprawdę nie umiera, no jakże by mógł. To nam jednak nie przeszkadza, bo tak naprawdę historyjka napisana jest naprawdę fajnie. Dużo się dzieje, pojawia się cała gama różnorodnych postaci, a do tego sam pomysł przewodni jest dość przekonujący i ciekawy. Ja bawiłem się przy lekturze bardzo dobrze, wciągła mnie i odstawiłem komiks dopiero po dojściu do ostatniej planszy, gdzie przeżyłem chwile grozy, ale o tym później.

      Romita im starszy, tym lepszy. W przeciwieństwie do komiksu otwierającego Wielką Kolekcję tutaj jego ilustracje sprawiają znacznie lepsze wrażenie. Faceci są wielcy jak góry, kiedy się naparzają to prawie czuć falę uderzeniową. Na planszach dzieje się dużo, sa bajeranckie kadry, na których chce się zostać na chwilę dłużej, jest różnorodnie, kolorysta bardzo fajnie daje rade, słowem, szata graficzna pomimo swoich piętnastu lat daje radę i cieszyła moje oko.

     Na końcu albumu, o wspomniana grozo, nie ma informacji o kontynuacji, co mnie bardzo niepokoi, bo przecież tak naprawdę całą opowieść nie dobiegła do finału.  A ja chciałbym go poznać, bo napięcie zostało nieźle zbudowane i szykuje się ostra zabawa.  Polecam, nie powinniście się zawieść.

     PS: Niech jakiś bardziej doinformowany zawodnik mnie pocieszy i powie, że dalsza część tej historii pojawi się na łamach Wielkiej Kolekcji.

#289: WKKM26 - Tajne Wojny

53. Amatorski kącik recenzenta   

Świat komiksu w stanach był kiedyś znacznie piękniejszy niż dzisiaj.  Milionowe nakłady komiksów, które dziś czyta się z lekkim uśmieszkiem, i których nikt nie kupiłby gdyby zostały stworzone właśnie teraz.

    Nie wiem, jak to wygląda w rzeczywistości, ale odnoszę wrażenie, że komiks na całym świecie starzeje się , chociaż powoli, ale cały czas. Coraz dojrzalsze historie, coraz wymyślniejsze ilustracje, coraz większy nakład pracy mają dotrzeć do czytelników, którzy od lat „siedzą” w komiksach i coraz trudniej ich zadowolić. Dlatego komiksy, chociaż coraz lepsze i coraz piękniejsze trafiają do coraz mniejszej liczby odbiorców.  

    Autorzy wielkiego wydarzenia, jakim były sekretne wojny byli wolni od takich problemów. W latach 80’ komiks w Ameryce bujnie kwitnął, co przedstawiają właśnie te proste, zwykłe cyfry.

Co tu dużo mówić. Czytając tą historię po latach nie mogę się nią zachwycić, jako porządnym komiksem. Ilustracje są średnie i robione na szybko, bez jakichkolwiek nawet pojedynczych kadrów, nad którymi chciałbym zostać chwilę dłużej. Scenariusz jest prosty, toporny i nie wymagający od nas żadnego myślenia. Wszystkie niuanse, przeżycia i emocje bohaterów mamy podane wprost na tacy w ich przydługich i oderwanych od rzeczywistości monologach. Próba budowania klimatu zawodzi na całej linii, a częste wstawki o tym, jak jeden czy drugi z superherosów tęskni za bliskimi zostawionymi na ziemi powodują we mnie mdłości. Patrząc na ten komiks z dzisiejszej perspektywy to po prostu mydlana opera, która w ogóle mnie nie rajcuje.

    Można też na ten komiks popatrzeć inaczej. Oderwać się od rzeczywistości, wrócić do lat dzieciństwa i zachwycać się jego nieskrępowaną prostotą, przesadnie jaskrawymi kolorami oraz szybko postępującą naprzód akcją. Jeśli spojrzycie na ten komiks tak, jak patrzyliście na komiksy 15, 20 lat temu zachwycicie się bogactwem jego postaci i ogromem wymyślonej koncepcji. I ja tak czytałem ten komiks, uśmiechając się do siebie i wracając do czasów podstawówki. Wtedy wszystko było prostsze i piękniejsze.

#288 Drogie żony, matki i kochanki

Tak, autorzy Polskiego Ducha apelują. Drogie panie, dołączajcie do czytelniczek tego projektu. Sprawcie przyjemność swoim panom i odsłońcie dla nich damską wersję Polskiego. A wy panowie, zaproście swoje kobiety :) Będzie na czym oko zawiesić! Wystarczy wejść TUTAJ, i kliknąć lubię to. Do dzieła :)

#287 Naruto: karnawał

    Tym razem praca się nie spodobała, szkoda, ale bywa.
Fajny ten komiks, bajerancka fabuła i rysunki, ale mógłby się już powoli kończyć, co za dużo, to nie zdrowo.

#286 Mroczna Wieża 5

52.Amatorski kącik recenzenta

       Długo męczyłem się z paczką, w której przyjechał do mnie piąty tom Mrocznej wieży. Drżące ręce, uśmiech niewinnego dziecka na twarzy, dreszcze emocji.... Macie tak ?

       W każdym razie, kiedy już dostałem się do środka poziom ekscytacji opadł w mgnieniu oka. To to...? Pomyślałem w duchu, upewniając się, że nie przysłali mi połowy komiksu. Niestety, moi drodzy. Tom piąty, to najcieńszy komiks z wszystkich wydanych w serii do tej pory. Do tego stopnia cienki, że nie skłamię jeśli powiem że jest połowę cieńszy od pozostałych. Nie wiem, ile zawiera stron, i  czy to przypadkiem nie jest wina coraz cieńszego papieru.  Cena jakoś się skurczyć nie chciała. Zostawmy te drobiazgi na boku. Nie denerwujmy się takimi drobnymi nieprzyjemnościami.

      Przebieg fabuły  i opis historii nie zmienił się ani na jotę. Wszechwładny narrator nadal opowiada, ilustracje służą jaklo dodatek do jego opowiadania. Jeśli do tej pory was to nie zraziło, albo czekaliście na zmiany, cóż, nie ma zmian.

      Czas przejść do głównego zarzutu. Wrócił Jae Lee, ale urlop nie zrobił mu dobrze. W tomie piątym, poza tym, że jest najcieńszy, to jeszcze najmniej się dzieje na planszach. Nie dzieje się prawie nic i nie ma prawie nic poza gadającymi gębami i chmurami kolorowego dymu w tle. Na kilku rozkładówkach znajduje się tak małą ilość ilustracji w ilustracji, że przypomina mi to zawartość mięsa w niektórych parówkach.  Są perełki, jako całość nadal ma to magiczny klimat.... ale nie tego się spodziewałem. Taki poziom zajęcia plansz zachwyciłby mnie  przy pierwszym zetknięciu się z komiksem, nie po czterech tomach, z których dwa pierwsze mnie powaliły. Cienki komiks spore  rozczarowanie. Z drżeniem oczekuję na kolejną część. Ale nie jest to już drżenie ekscytacji, a strachu.

      Ps: Pamiętajcie, pisałem o Mrocznej Wieży, komiksie ponadprzeciętnym. Tylko tom 5 ostaje od pozostałych, choć nadal jest piękny :)

#285 Komiks o Gdyni

Czasami, choć bardzo rzadko zdarzają się  miłe rzeczy. Poniżej dwie plansze, które zapewniły mi udział w ciekawym projekcie, o jakim na pewno wkrótce dowiecie się więcej, niekoniecznie ode mnie. Powinno być o tym w miarę głośno.

#284 PD&Beton

Tutaj zobaczycie jak to wygląda bajerancko w kolorze :)

#283 WKKM25: Ultimate Spider-Man; Moc i odpowiedzialność

Ultimate Spiderman miał być z założenia opowiedzeniem na nowo historii pająka, ale dopasowaną do bardziej współczesnych realiów. Jaki cel chcieli osiągnąć pomysłodawcy? Oczywiście dotrzeć do nowego, młodszego pokolenia odbiorców. Czy im się udało? Nie wiem, jakie były wyniki sprzedaży tego tytułu. Nie wiem też, co o nim pisali krytycy. Ja osobiście uważam go za dobrze skonstruowany komiks jak na takie zadanie. Historia Parkera jest nieco odświeżona, choć z niewiele zmienionym przebiegiem wydarzeń. Fabuła skupia się głównie na przeżyciu przez Petera śmierci wuja, oraz na młodzieńczej miłości do Mary Jane. Jest rozsądnie, przystępnie, bez nadmiernych wygibasów. Skoro nowy czytelnik, to nie ma co mieszać mu w głowie. Strona graficzna...hm. Nie jestem fanem Bagleya. Ma on swój specyficzny styl, który po prostu mi się nie podoba. Dodatkowo w tej opowieści jego prace są znacznie uproszczone w stosunku do tego, co robił wcześniej... i według mnie to znowu dobre rozwiązanie. Nowy czytelnik dostaje przejrzystą, w miarę przyjemną dla oka kreskę, która ni go nie zachwyci, nie nie odepchnie. Dla nowego czytelnika jest ok. Kolor jak wyżej, amerykański, żywy, komiksowy. Podsumowując, dla nowego czytelnika ten komiks jest bardzo dobrym, wprowadzającym w magię świata marvela produktem. Ale co z czytelnikiem takim jak ja? To średniacki, nie powalający niczym ,nijaki komiks. Sam sobie drogi czytelniku odpowiedz na pytanie, czy sięgnąć po ten album.

#282 Co ja w ogóle rysuję...

Co bardziej spostrzegawczy zauważyli, a przynajmniej taką mam nadzieję, że ostatnio jakoś trochę mniej rysunków. Zresztą, ogólnie mniej wszystkiego i jak dziś wszedłem na statystyki, to dobitnie to widać. Cóż mogę rzec, spokojnie, nie przestałem rysować, nie cieszcie się ;] Bloga trochę zaniedbuję właśnie dlatego, że przytłacza mnie nadmiar rysowania.  Na dowód, mały kadr z kolejnego ściśle tajnego projektu, nad którym aktualnie pracuję, a który ma większe szanse ukazać się niż to, nad czym pracowałem w zeszłym roku i ostatecznie wylądowało w szufladzie po kilku miesiącach ostrej roboty.

#281 WKKM 24: Ultimates

     Ultimates. Świat superbohaterów zrobiony na poważnie. Świat superbohaterów zrobiony przez mistrzów. Świat superbohaterów taki, jaki powinien być, jeśli jest kierowany do starszego czytelnika.

    W tym komiksie nie ma wad. Ilustracja, grafika i scenariusz są doskonałe. Millar stworzył superprawdziwy, całkowicie przekonujący świat, w którym każda z postaci żyje, ma swoje słabostki i miłości, i różni się od innych. Herosi walczą z prawdziwymi zagrożeniami, które są przekonujące i sprawiają, że przekładamy kartki komiksu z wypiekami na twarzy. Nie ma uwznioślających monologów, sztucznego patosu, a i tak czujemy respekt do wypowiedzi i zdarzeń, w które uwikłani są bohaterowie.

      Hitch to geniusz, który wzbił się na nieosiągalne dotąd poziomy komiksowej sztuki. Każdy jego kadr wygląda wspaniale, realizm lokalizacji, postaci, scenerii miażdży. Nie widać w tym komiksie ani jednej słabej planszy, każda z nich jest wspaniała i perfekcyjna. Każda z nich zadaje się być lepsza, bo Hitch nie wypracował sobie swojego stylu i nie przykleił się do nigo jak większość rysowników. On szuka, a w swych poszukiwaniach odkrywa coraz wspanialsze metody na przekazanie czytelnikom historii.

     Na koniec kolorysta Paul Monts, idealnie dobrany do całego projektu.  Buduje klimat, buduje atmosferę, wspaniale uzupełniając i wzbogacając oprawę graficzną.

     Nie ma lepszego amerykańskiego komiksu. Może poza Ultimates 2. I nie muszę widzieć wszystkich tytułów, bo zaraz ktoś mi zarzuci, a co ty wiesz, jak nie widziałeś wszystkich amerykańskich komiksów. Nie muszę, wystarczy, że widziałem Ultimates. 

#280 WKKM20: Daredevil-Odrodzony

49. Amatorski kącik recenzenta

     „O nie, znowu jakiś badziewny klasyk, na którego nie będzie się dało patrzeć i którym

wszyscy się zachwycają, bo napisał to boski Frank” pomyślałem, kiedy ujrzałem okładkę w

kiosku. Na całe szczęście byłem bardzo daleki od prawdy.

      Komiks czyta się bardzo dobrze, i pomimo znacznej ilości tekstu nie odniosłem wrażenia,

żeby był przegadany. Matt traci pracę, dom, kobietę, a za tym wszystkim stoi Ważniak. Nic

dziwnego, że między tymi dwoma panami dochodzi do poważnego konfliktu. Pojawia się

również postać tragiczna, którą jest była dziewczyna Matta, od której tak naprawdę wszystko

się zaczyna. Ach te kobiety…Co tu będę dużo gadał. Frank udowadnia w tym komiksie,

że nie bez podstaw znalazł się na szczycie. I tylko jeden, jeden jedyny cierń kłuje w tej opowieści.... Kiedy Matt już traci pracę, pieniądze, karty kredytowe, dom i stacza się na samo

dno….to nie odczuwamy tego. Ja tego nie odczułem. Matt sobie dalej gdzieś tam śpi, coś tam

je, gdzieś się myje…praktycznie jakby nic się nie zmieniło. Ameryka to musi być piękny kraj,

żeby bezdomnemu i bezrobotnemu nic nie brakowało…

      Bardzo pozytywnie zaskoczyły mnie ilustracje. Z początku odniosłem wrażenie, że to kolejna

masówa lat 80’ i 90’. Ale szybko zmieniłem zdanie, i uważam że gdyby Mazzucchielli’emu [ dżizas] dalej się  chciało rysować i gdyby chciał się rozwijać, byłby dzisiaj w komiksowej czołówce. No cóż,  wybrał inne zajęcia i szkoda, ale takie miał prawo.

      Dobry komiks. Polecam.

#279 WKKM 23: Planeta Hulka

48. Amatorski kącik recenzenta

Hm…w zasadzie nie wiem, od czego zacząć. Hulka chyba prawie każdy lubi, ja na pewno. To jedna z najciekawszych postaci w marvelowskim uniwersum. O ile na ziemi należy do czołówki najpotężniejszych istot, o tyle kto wie, co może się czaić w kosmosie…

Z wstępniaka dowiadujemy się, że Iluminaci doszli do wniosku, że Bannera Nigdy [dokładnie takie zostało użyte sformułowanie] nie uda się uleczyć, dlatego trzeba go wysłać na rajską planetę, ale bez inteligentnego życia, żeby mógł sobie tam hasać po łąkach i lasach. Cóż, plan wziął w łeb i Hulk wylądował na planecie, na której został gladiatorem.

Pomysł co prawda może nie jakiś nadzwyczajny, ale zdecydowanie miał potencjał. Niestety, według mnie scenarzysta Greg Pak kompletnie go nie wykorzystał. Fabuła jest banalna, postaci tak czarno białe, że aż mi to przeszkadza, a nie należę do wysublimowanych odbiorców szukających w komiksach czegoś więcej. Cały komiks można opisać jednym zdaniem. Zły imperator wykorzystuje ludzi, którzy pod przywództwem niezwyciężonego Hulka decydują się na bunt. A ponieważ uciskany lud jest dobry, a imperator zły, więc domyślacie się wyniku tej bajki. No dobra, to były dwa zdania.

W sferze graficznej jest na szczęście znacznie lepiej. Ilustracje się nieźle, sceny walki i kreacje kosmitów wypadają dobrze. Bardzo fajnie wyglądają okładki autorstwa Ladronn’a.

Cóż, to dopiero tom pierwszy. Mam nadzieję, że w tomie drugim nastąpią jakieś zmiany, bo jeśli nie, to będzie to po prostu ładnie narysowana nijaka historia ze zmarnowanym wielkim potencjałem.

#278 Po MFKiG cz.1

      Moja relacja będzie bardzo krótka, bo też krótko byłem i mało widziałem.

Samo miejsce fajne, podobało mi się. Stoiska dookoła, w centrum Areny centrum imprezy. Tak być powinno. Stoiska w miarę widoczne, przestrzeń do oddychania była. Stołki były, rezerwacja wypaliła.  Miejsce na parkingu znalazłem. Było ok.

Gastronomia była lipna. Dymałem za dworzec po drożdżówki, no bo sory, ale 20 PLN za byle jaki obiad nie dam, taki już jestem skąpy, a może mało zamożny, nieważne. Piwa po 7 PLN nie będę komentował.  Wody 0,2 w barze za 4 PLN też nie. W przyszłym roku postawię budkę z Hotdogami i Zapiekankami i dorobię się majątku. Uwaga, pomysł już opatentowany. 

Spotkałem tych kilku nielicznych, których znam, zamieniłem dwa zdania. Sprzedałem całe pudło komiksów, co w sumie było fajne, ale ceny miałem całkiem dobre to w sumie nie mogło być inaczej.

Przywiozłem trzy komiksy, a na jeden się tylko oblizałem. To był najskromniejszy zakupowo rok w historii, ale sporo komiksów przyszło tydzień wcześniej pocztą, więc nie miałem już czego kupować. A co kupiłem? Już wkrótce się pochwalę. Słyszałem że nie było after party, no to już całkowita lipa, całe szczęście że nie planowałem zostać. Pzdr.

#277 Polski Duch wystartował

Bardzo chciałbym się z wami podzielić moimi wrażeniami z MFKiG oraz z komiksów, które zakupiłem, ale po prostu nie mam czasu. Dlatego dziś tak na szybko, projekt w którym [ na razie nieoficjalnie, ale wszystko w swoim czasie] maczam palce wczoraj ruszył już prawie pełną parą.
Zajrzyjcie, zalajkujcie, polećcie znajomym, uważam że warto.
Poniżej graficzka promocyjna. W sieci pojawi się kilka wariantów, zapraszam do śledzenia.

#276 MFKa i Ja

Będę na MFKiG jakby ktoś miał do mnie jakąś sprawę. Moje stoisko będzie wyglądało mniej więcej jak szkic poniżej, gdybyście chcieli mnie znaleźć. Nie stoisko, a raczej stolik, będę chyba gdzieś w okolicy reszty antykwariuszy. CD Jacku, Ciebie zapraszam na piwo. Gdyby ktoś się chciał dołączyć, również zapraszam. Jeżeli kiedyś komuś za coś obiecałem piwo, niech też przyjdzie. Do soboty.

#275: WKKM 22 :Marvel Zombies

47. Amatorski kącik recenzenta   

 Bałem się kupować tego komiksu. Po pierwsze, nie podobała mi się okładka. Była odpychająca. Po drugie, superherosi i zombi jakoś mi dziwnie nie pasowali.... Jedno i drugie to była powierzchowna zmyłka, a komiks okazał się jednym z lepszych, jakie miałem przyjemność trzymać w swoich rękach.
     Pomysł jest tak absurdalny, że normalni śmiertelnicy nie mogli na niego wpaść. Co by się stało, gdyby superbohaterowie zamienili się w zombiaki? Jeśli chcecie się dowiedzieć, koniecznie sięgnijcie po ten album. Absurdalny pomysł, świetne, momentami powalające teksty, dużo zabawy a to wszystko narysowane klimatycznie i naprawdę rewelacyjnie. Nie polecam tylko ludziom o słabych żołądkach, czasami jest naprawdę obrzydliwie. Zarówno scenarzysta jak i rysownik wywiązali się doskonale ze swojej roboty. Moment, w którym do akcji wkracza Galactus oraz reakcja wygłodniałych superherosów na jego widok jest po prostu genialna.
     Musicie to przeczytać, jeśli do tej pory się wahaliście, to nie ma co zwlekać ani chwili dłużej. Świetna historia, świetne ilustracje, i tylko mam nadzieję że w ramach kolekcji ujrzymy część drugą w wykonaniu tego samego duetu. Jestem głodny i muszę coś zjeść...

#274 Riddick

46. Amatorski kącik recenzenta  

  Rzadko pojawiają się filmy, na które mam ochotę iść do kina. A to dlatego, że świat w

poszukiwaniu coraz bardziej wysublimowanej rozrywki produkuje tyle natchnionej papki

i gówna, że zwyczajnie mnie ono nie interesuje. Jestem miłośnikiem filmów Rambo i

Terminator. Riddick zdecydowanie dołączył do tego zacnego grona.

      Jeśli chodzicie do kina tak często jak ja, czyli raz, dwa razy do roku na pewno czujecie tę

przyjemną ekscytację, gdy gasną światła. Czy będzie dobry? Czy spełni moje oczekiwania?

Nie będę trzymał was w niepewności. Trzecia odsłona przygód Riddicka jest warta tych

16 PLNów. Zdecydowany powrót do korzeni. Fabuła, jeśli ktoś jest bardzo czepialski dość

podobna do pierwszej części. Ale to nie przeszkadza. Mamy dużo akcji, dużo rozwałki,

a co najważniejsze i co mnie najbardziej urzekło, doskonale kozackie dialogi. Naprawdę

rzadko mi się podobają wypowiedzi bohaterów występujących w filmach. Są często sztuczne,

przesadzone, albo jakieś takie, nijakie. Tutaj mamy samo zajebiście soczyste mięcho, a postać

najemnika Santany to wręcz wirtuozeria.

     Film ma tylko dwa minusy. Te dwa minusy to sytuacje, w których Riddick na głowę bije

Johna Rambo, który prochem z pocisku karabinowego przepala sobie ranę w boku dla jej

oczyszczenia. Scenarzysta poszedł odrobinę za daleko w kreowaniu twardości Riddicka,

który po tych dwóch akcjach stracił w moich oczach dość mocno na wiarygodności. Ale jeśli

pominiemy te dwa krótkie wątki, film był świetny. Czekam na kolejne odsłony.

#273 New X-Men: Imperialni

Amatorski kącik recenzenta

Album Z jak Zagłada kończył się w takim momencie, że wprost nie mogłem się doczekać, co też scenarzysta przygotował dalej. Z podekscytowaniem, którego nie powstydziłby się mój bratanek usadowiłem się na materacu służącym za moje łóżko i zagłębiłem się w lekturze.

            Komiks jest obszerny, to trzeba przyznać. Im dłużej go czytałem, tym bardziej moja ekscytacja słabła. Nova, wspaniała antagonistka pojawia się w znikomych ilościach. Scenariusz skupia się na starciu mutantów z Homo Sapiens, oraz na wyższości jednych nad drugimi. Nie tego oczekiwałem. Temat różnic rasowych jest tak często poruszany w przypadku mutantów, że śmiało można nazwać go oklepanym. Po niesamowicie wciągającym, poprzednim albumie, z doskonale prezentującym się konfliktem oraz jednym z najlepszych przeciwników, z jakim mutantom przyszło się zmierzyć mamy zwykłą bitkę, z gadkami które nijak mnie nie wzruszyły. Nie mówię, że scenariusz jest zły. Jest dobry, ale mam wrażenie, jakbym poszedł do kina na znacznie słabszą część drugą. Spodziewałem się bomby atomowej, a dostałem dynamit.

            O ile scenariusz jeszcze trzyma poziom, jego jedynym problemem jest fakt, że poprzednim razem był znacznie lepszy, to z rysownikami jest o wiele gorzej. Frank daje radę i nie wiem, po co angażować kogo innego? Van Sciver się stara, to mu trzeba przyznać, może po prostu mi nie trafiają do gustu jego ilustracje. Jeszcze obleci. Natomiast prace pana Kordey'a  kładą ten album po całości. Taki potencjał....Superstrażnicy z Gladiatorem na czele to zajebiści kolesie i babki. Na kartach komiksu wyglądają jak niedorobione niedorozwoje. panu Kordey'owi kompletnie nie chciało się rysować, kreska jest byle jaka, schematyczna i do bólu uproszczona. Totalna porażka.

            Te zeszyty, które rysuje Frank polecam. Na resztę szkoda czasu. Album dobry, ale poprzednik za bardzo mnie nakręcił i rozczarowałem się.

#272 Największy superłotr wszechczasów...

Po co projektować kostium i wymyślać ksywkę? Przyroda sama tworzy najlepsze przykłady...
Projekt Polski Duch wkrótce ruszy, jeśli jeszcze o nim nie słyszeliście, zapraszam TUTAJ. Chłopaki poważnie podchodzą do tematu. A ja wraz z nimi, czego pewnie co bardziej spostrzegawczy z was już się domyślili :)

#271 Jake C.

Zmasowany atak, to najlepszy atak. Na stronie Pumsa możecie podejrzeć bardzo zacną graficzkę, do czego was zapraszam. Ja też nad pewną pracuję, ale jeszcze nie jest gotowa, to się nie pochwalę, ale za to pokarzę wam fragmencik z planszy, którą zrobiłem.
Wchodźcie na profil Jake'a i wspierajcie to dzieło, będzie dobrze.

#270 FOR , czyli konkurs dla...Speedy Gonzalesa

     Moi drodzy, któtko wyleję swoje żale, może jakimś cudem kogoś zmusi to do refleksji, a dawno tego nie robiłem.  Konkurs, którym interesują się media, który ma siłę zaprezentowac komiks polski z dobrej strony, który ma szansę na coś więcej niż parę przedruków na ścianie.... i organizatorzy dają od ogłoszenia do zakończenia miesiąc czasu na wykonanie pracy. MIESIĄC.  Na zdobycie materiałów, wymyślenie fabuły w raczej nie protstej tematyce, narysowania tego itd itp. Toteż można głosować już na wybrane komiksy, których poziomu graficznego nie będę nawet komentował. Jeden, no może dwa jakoś wyglądają, reszta....Pokazywanie społeczeństwu takich komiksów na pewno przysporzy tej gałęzi sztuki nowych fanów. Zatem zastanawiam się, czy w tym roku zamiast o propagowanie ważnych tematów przy pomocy komiksów nie chodziło czasem o wbicie kilku dodatkowych gwoździ do pojęcia związanego z Polskim komiksiem.
Drodzy sponsorzy i organizatorzy, dajcież w przyszłym roku trochę więcej czasu, żeby kilka osób, które siedzą nad planszą dłużej niż godzinę też mogło spróbować, na pewno się takie znajdą.

#269 Jake Collins

   Jakiś czas temu dołączyłem do chłopaków tworzących komiks Jake Collins, tych, którzy jeszcze o nim nie słyszeli odsyłam na profil FB. Tymczasem poniżej graficzka, którą machnąłem na rozgrzewkę, a w samym komiksie jak ujrzy światło dzienne też znajdziecie co nieco moich wypocin, zatem zapraszam do śledzenia projektu.

#268 Wonder Woman Kolor

Kolorował Łukasz Molenda.

#267 Najważniejsza w życiu jest...

....wspaniała żona, jeśli takie macie, to wiecie o czym mówię :)

# 266 Polski Duch - nowy webkomiks

Drodzy czytelnicy, sprawdźcie, polubcie, podlinkujcie.  Webkomiks z polskim superhero za friko.

FB

BLOG

#265 Jaś i Małgosia czyli jak wyruhać maluczkich w konkursie

 Miało być dziś co innego, ale tak żem siech wnerwił że nie mogie...Moi kochani, nie tylko u nas konkursy bywają dziwne. Ostatnio gdzieś tak wpadł mi w łapy link do konkursu na ilustrację do bajki znanej nam wszystkim, czyli o Jasiu i Małgosi. Międzynarodowy konkurs, prestiż itd. jest git. Nagroda główna [ i chyba jedyna ;]] 3000 ojro, no po przeliczeniu na złocisze nawet nieźle. Więc gdzie ten cierń pytacie? Do konkursu trzeba też przygotować 16 [!] pełnych [!] szkiców rozkładówek w formacie z grubsza 50x25. Fajno. Zdążyłem zrobić tylko kolorową ilustrację, bo dawno nie machałem w takiej stylistyce. Szesnaście , dobre. Szkoda że nie kazali od razu na gotowo, zeby im było łatwiej wybrać zwycięzcę.

#264 Batman

A tak pykłem w ramach treningu. Mam nadzieję że 20 tom WKKKM będzie jeszcze w poniedziałek w kiosku, wiecie coś na ten temat?

#263 DC Icons

Miałem taki szkic zrobiony na pewną okazję, to go dziś pykłem. Pościk dzień wczesniej niż zazwyczaj, bo jadę na aż trzydniowy urlop, zaczynam jutro. Słuchałem w trakcie tego i tego. Czus.

#262 Czarne dziury i Wszechświat

    44. Amatorski kącik recenzenta 

      W latach wczesnej młodości byłem miłośnikiem literatury sf. Od dobrych klikunastu lat nie przeczytałem żadnej takiej poycji, z bardzo prostego faktu. Rzeczywistość i prawdziwa nauka oferują znacznie bardziej fantastyczne historie, które są o tyle bardziej fascynujące, że choć ciężkie do wyobrażenia, to właśnie prawdziwe.

     Igor Nowikow zabiera nas w podróż po jednym z najwspanialszych i najbardziej tajemniczych zjawisk, jakim jest czarna dziura. Książka jest napisana stosunkowo lekkim językiem, nie posiada żadnego dodatku w postaci wzorów liczbowych czy wykresów, więc jest doskonałym materiałem dla początkujących miłośników zjawisk astronomicznych.  Opowieść o czarnych dziurach płynnie przechodzi w opowieść o wszechświecie. I znów, może w nieco uproszczonej, ale za to bardzo przystępnej formie dowiemy się, co stało się na początku istnienia naszego wszechświata, jak wielki on jest, dokąd będzie trwał… Książka gwarantuje totalny odjazd, bo spróbujcie sobie np. wyobrazić, że w końcówka waszego kciuka waży miliony ton….a są takie materie we wszechświecie, i co najlepsze, to jeden z naprawdę najbanalniejszych przykładów. Bardziej skomplikowane powodują naprawdę wielki wytrzeszcz oczu ze zdziwienia , trzeba ostro popracować makówką, żeby choć zbliżyć się do istoty rzeczy.

       Dla mnie bomba, polecam i mam nadzieję, że znajdę w niedalekiej przyszłości bardziej szczegółowe opracowania w tych zagadnieniach. Może macie jakieś sugestie?

#261 Czytelnicy kolorują

 Moi drodzy, dwóch śmiałków się znalazło.
 Praca pierwsza należy do początkującego działacza, który jeszcze nie dorobił się swojego miejsca w sieci, więc na razie nie obejrzycie pozostałych jego dzieł, oto praca Łukasza:

Drugim szaleńcem był kryjący się pod pseudonimem Michi również początkujący miłośnik kolorowania, jego poprzednie prace możecie obejrzeć sobie TUTAJ:

Dzięki chłopaki za poświęcony czas, mam nadzieje że bawiliście się równie dobrze jak ja :)

#260 WKKM: Kapitan Ameryka-Nowy Porządek

 43. Amatorski kącik recenzenta

            W zasadzie powinienem napisać jedno słowo: terroryzm, i zakończyć recenzję tego komiksu, bo i tak wiedzielibyście, że dalej będzie tylko marudzenie. Jednak nie tym razem.

            Zacznę od fabuły, będzie krótko. Są źli terroryści, jest cudowne amerykańskie marzenie, jest patos, czyli są wszystkie składniki tego, co mogłoby ten komiks zabić, a czego ja nie cierpię. Na szczęście John Ney Rieber tak połączył te składniki, że wyszła z tego w miarę zjadliwa historia, która nie przytłacza i tylko momentami miałem wrażenie, że Amerykanie to najbardziej dumny i próżny naród świata. Są zwroty akcji, są wrażenia, na koniec powstaje tylko jedno pytanie: Jaki kierunek obrał amerykański komiks? Czy postaci, które 40 lat zabawiały zarówno dorosłych, jak i młodzież dziś nie sprzedadzą się inaczej, jak tylko w superpoważnych, głębokich i odkrywczych historiach?  Wszyscy powoli stają się coraz bardziej poważni i mierzę się z coraz większymi problemami. Wyimaginowanymi problemami w kolorowych, obcisłych kombinezonach, i to sprawia, że są mniej zabawni niż w latach 90 czy 80.

                        Uff... Tu naprawdę będzie krótko. John Cassaday odwalił kawał fenomenalnej roboty. Jego kreska idealnie pasuje do tej historii. jego okładki, choć minimalistyczne stanowią idealne połączenie mocy i patosu. Choć bardzo oszczędne, ilustracje prezentują się fantastycznie, znacznie lepiej niż w X-Menach, jeden  z piękniejszych komiksów kolekcji, Gorąco polecam.

#259 Wonder Woman

DC ma ogólnie dość lipne Universum, ale WW to kobitka z takim pałerem, że nie ma równie fajnego odpowiednika w świecie Marvela. Chętnych do kolorowania zapraszam, a niedługo na blogu zobaczycie efekt zmagań czytelników z poprzednią pracą, tak więc bądźcie czujni, czołem.

#258 Ewolucja Boga

42. Amatorski kącik recenzenta

     W momencie, w którym zobaczyłem tytuł i okładkę niniejszej książki wiedziałem, że muszę ją przeczytać. To był przebłysk. Bóg...Ewolucja...Zmiana.... Najpierw wiara w wiatr, burzę, potem słońce, potem bogów, teraz w Jahwe, Allaha.... to będzie pasjonująca podróż.

     Serię na ścieżkach nauki odkryłem niestety dopiero teraz. Zafascynowany tematyką drugiej wojny światowej, archeologii pozaziemskiej i kosmicznej inteligencji nie poszukiwałem kolejnych tematów, w których chciałbym poszerzyć wiedzę. W Empiku zobaczyłem kilka książek których tytuły utkwiły mi w pamięci i wpadłem, teraz muszę nadrobić zaległości.

     Książka Roberta Wrighta opisuje zmianę Boga w postrzeganiu ludzi, a nie zmianę samego Boga. To jest istotna różnica, która jest tematem przewodnim tej błyskotliwej i niezwykle pasjonującej pozycji. Czytając ją i zapoznając się z argumentami nie sposób nie zgodzić się z tezami autora. Najszerzej opisuje on historię chrześcijaństwa i islamu, jako dominujących aktualnie religii, zwracając uwagę na kilka bardzo ciekawych aspektów, które przyznaję potrafią wprowadzić w stan dłuższego zastanowienia. Jeśli chcecie dowiedzieć się o religii czegoś więcej, niż wiecie z katechezy albo z ambony, spróbujcie. Łatwo nie będzie.

     W podsumowaniu napisałbym, że ta książka jest fantastyczna i nie ma wad, gdybym doczytał gdzieś tak do czterechsetnej strony. a potem przestał. Ostatnie kilka rozdziałów, jakieś 20 % książki to nie próba zmierzenia się jak wcześniej z ciekawymi tezami i popierania ich literaturą i faktami, tylko napisane koszmarnie skomplikowanym i wydumanym językiem filozoficzne wywody autora. Przebrnąłem przez te zdania kilkanaściokrotnie złożone z pewnym cierpieniem, i w żaden sposób mnie nie wzbogaciły, nic specjalnego poza bełkotem nie reprezentując.  No chyba że jestem za prostym czytelnikiem i książka jest skierowana do inteligentniejszej części społeczeństwa, to chylę przed autorem czołą. Jednak zapewniam, dla tych 400 stron warto po tą książkę sięgnąć. Pokazuje wiele rzeczy z niezmiernie interesującej perspektywy.

rok wydania: 2010
okładka:miękka
ilość stron:528
ISBN: 978-83-7648-471-6

#257 WKKM 18: Pięć Koszmarów

           Nie przepadam za Iron Manem. Nie wiem dlaczego, po prostu nigdy nie darzyłem tej postaci sympatią. Zwłaszcza od czasów, w których różni rysownicy zaczęli wprowadzać coraz to nowe modele jego zbroi, do tego stopnia że w końcu nie wiadomo, jak ta postać ma wyglądać. Ale uprzedzenia na bok, bo oto odznaczona nagrodą Eisnera pozycja Iron Man:Pięć Koszmarów przed nami.

            Pierwsze, na co na pewno zwrócicie uwagę po otwarciu komiksu to szata graficzna. La Rocca ma bardzo przejrzystą, bardzo precyzyjną kreskę. Jego kadry wyglądają tak, jakby 90 % z nich zerżnął ze zdjęć, tudzież filmów lub innych materiałów źródłowych. W scenie rozgrywania partyjki w szachy z Reedem Richardsem aż chce się krzyknąć: Wow! Przecież to młody Brad Pitt, a nie mr. Fantastic! Kreska bardzo przyjemna i na bardzo wysokim poziomie, rysownik gra zdecydowanie w pierwszej lidze, jednak komiks nie wyglądałby nawet w połowie tak imponująco gdyby nie...

...Frank D'Armata. To ten człowiek buduje atmosferę, to ten człowiek wprowadza klimat, to ten człowiek sprawia że postaci wyglądają prawie jak żywe. Przeglądając ilustracje w tym komiksie po raz kolejny należy zdać sobie sprawę z tego, że w dzisiejszym amerykańskim przemyśle komiksowym koloryści [w niektórych przypadkach] zrównali się rangą z rysownikami, a nawet ich przeskoczyli. Jedyną denerwującą rzeczą jest zbyt Duzy rozrzut kontrastów na skórze postaci, bardzo często wyglądają, jakby były spalone na solarce na brąz, albo podmalowane pastami ochronnymi. Poza tym, grafika na najwyższym poziomie.

            Nie będę się rozwodził nad scenarem, bo tekst zrobiłby się nieco zbyt długi. Znowu są terroryści, genialny przeciwnik i dylematy moralne, które pchają Tony’ego naprzód pomimo przeciwności. Sposób napisania scenariusza jest ciekawy, motyw przewodni w postaci pięciu koszmarów Iron Mana fajnie spaja całość, ale znowu ta walka z terroryzmem...

             Komiks zdecydowanie wart polecenia, serce boli tylko fakt, że to kolejny dubel. Ciekawe, czy wydawnictwo  odnotowało mniejszą sprzedaż i zastanowi się poważnie nad tym doborem tytułów. Mam nadzieję.

#256 B jak Bler

     To moja trzecia praca z Blerem, postacia której nie trzeba wam przedstawiać. Planowałem zmusić Rafała pod groźbą śmierci w męczarniach do zaprezentowania jej w kolejnej odsłonie LRB, ale doszedłem do wniosku że do tego czasu zrobię coś lepszego. Enjoy  [czy jak się to pisze:)

#255 Trzy razy "S"

W zeszłym miesiącu mogliście obejrzeć kilka moich prac na Paradoksie. Ostatnią wykonałem w kooperacji z Maćkiem Pałką, tzn ja zrobiłem szkic ,a on resztę. Muszę przyznać, że podoba mi się ten obrazek, sam nie nałozyłbym tuszu w taki sposób, nadawałby się na okładkę. Ale to tylko moje zdanie, mogę się oczywiście mylić. pzdr.

#254 Szukam kolorysty

Witam. Jak w tytule. Jeśli jest tu ktoś, kto chciałby się trenować w kolorowaniu, a nie ma czasem weny, albo nie wie, co chciałby kolorować to zapraszam. Dużo rysuję, ale nie lubię kolorowania i nie mam na to czasu.W związku z tym byłbym stałym źródłem różnorodnych prac. Dlatego dzisiaj taka czarno biała praca na zachętę, zapraszam.

#253 Iron Man: Pięć Koszmarów

Sprzedam, cena wraz z wysyłką 45 PLN, tak więc  zapraszam na aukcję, link obok. Najtaniej na Allegro.

#252 WKKM: Tajna Wojna

     Zastanawiam się od czego by tu zacząć, już wiem, od ostrzeżenia. Nie czytajcie tego tekstu, jeśli jeszcze nie czytaliście komiksu. Będzie dużo spojlerów, zatem jedziemy.
     Z różnych not i tekstów pojawiających się tu i ówdzie można wywnioskować, że M. Bendis to wielkie guru pisania scenariuszy, a rzeczy wychodzące spod jego ręki to czytadła na najwyższym poziomie. Nie odniosłem takiego wrażenia ani czytając przygody Avengersów wydane przez Muchę, ani po zapoznaniu się z 17 tomem wielkiej kolekcji, bo na szczęście nie kupiłem TW z tegoż wydawnictwa. Może jest ze mną coś nie tak, ale rzeczy wymyślone przez tego pana kompletnie do mnie nie przemawiają. W Tajnej Wojnie  supertajny, ale wszystkim znany Nick Fury wyrusza na małą wojenkę, w której pomagają mu najbardziej popularni [ i najbardziej kasowi] koledzy z Marvela, którzy rozwalają panią premier Latverii [ kocham te pseudopostradzieckie pomysły mające pokazać wyższość wspaniałej Ameryki nad innymi nacjami, trochę ciężko osadzić akcję w Rumunii, Słowacji, Bułgarii czy innej Wschodniej Polsce, bo ktoś mógłby się obrazić niekompetencją autorów], a potem mają wyczyszczone mózgi i o niczym nie pamiętają. Przypominają sobie w trakcie starcia z technozłoczyńcami, w którym nie za bardzo wiem  o co chodzi, a w całej intrydze z choinki urywa się nowa superagenta z mocami, która jest prawą ręką Nicka Fury'ego. Jedyne uwznioślające przesłanie o wyższości walki z terroryzmem nad ... no właśnie, nad czym? Ten komiks nie ma żadnego przesłania, a historyjka to tylko historyjka, sprytnie napisana, z niezłymi dialogami, ale nie różniąca się niczym od innych. Na mnie nie robi najmniejszego wrażenia. Może u nas za mało terrorystów i mamy inne problemy na głowie. Jak do tej pory historie panów DeMatteisa, Ditko czy Bruebakera wypadają o niebo lepiej.
     Inna sprawa to ilustracje. Gabriel Dell Otto ma styl, i potrafi wykonać piękne ilustracje. Pomimo tego nie jestem miłośnikiem malowanych komiksów, to po pierwsze. Po drugie Dell Otto używa bardzo mocnych, momentami rażących barw, a do tego sporo bieli, która pojawia się na wielu elementach, przez co wszystko, zarówno postaci, jak i scenografia zdają się dziwnie świecić. Jeśli idzie o robienie okładek i innych bajerów, jestem na tak. W komiksie taki rodzaj ilustracji nie do końca się sprawdza, mam wrażenie przesycenia już po kilkunastu stronach.
      Ciekawe dodatki protokołów i kartotek postaci [ ach, się młodość przypomina ] pompują nieco objetość komiksu, ostatecznie dając nam przyzwoitą objętościowo lekturę, przez którą szybko się przemyka, zawieszając oko na ilustracjach, a na drugi dzień zapominając o co biegało w tej historii.