#218 Wielka Kolekcja Komiksów Marvela 8

Amatorski kącik recenzenta
28.
Thor: Odrodzenie

            Uwaga, poniżej spojler!!! Nie czytajcie poniższego akapitu, jeśli nie chcecie się dowiedzieć o czym jest komiks.

            Ragnarok nadszedł, świat Thora został zniszczony. Thor umarł, ale tak naprawdę nie umarł i powrócił.  wybudował sobie Asgard na pustyni, obudził swoich koleżków, stoczył pojedynek z Iron Manem i pokazał, kto tu rządzi. A Loki z kolegą w stalowych gadkach uknuł nową intrygę.

            Ekhm... może zacząłem czytać ten komiks ze zbyt dużym zapałem. Przyznaję, że mało u nas Thora, a postać jest fajna i ma potencjał. Byłem napalony na ten komiks. Dużo spodziewałem się także po ilustracjach , dlatego celowo nie sprawdzałem w necie , jak pan Olivier sobie radzi. Okładka zapowiadała przednią zabawę.

            W trakcie lektury mój zapał zaczął systematycznie spadać. Najbardziej w stosunku do fabuły. We wstępniaku pan Lupoi pisze ” Przenosząc jednego z najniezwyklejszych bohaterów Marvela do małego, prowincjonalnego miasteczka położonego na zachodzie Stanów Zjednoczonych scenarzysta odnalazł wyjątkowy sposób, aby uczynić Thora i jego Asgardczyków istotami bardziej ludzkimi.". No cóż, ja nie dopatrzyłem się w tym komiksie nawet namiastki tego uczłowieczniania, co najlepiej obrazuje chyba sympatyczna scena z posterunkowymi...   Najlepsza część komiksu to starcie  pomiędzy Thorem, a Iron Manem. Moc, prostota, i wreszcie wiadomo, kto tu jest kim. Bez zbędnej gadki, bez fajerwerków. Parę stron i poczułem moc Thora aż do szpiku kości. Zdecydowanie rzadko w komiksach mamy do czynienia z tak oczywistymi konfrontacjami, ten rozdział ratuje cały komiks. Nad resztą nie będę się rozpisywał, tyle na temat scenariusza. Leci się przez ten komiks jak gorącym nożem przez masło, a przecież motyw powstania umarłych bogów powinien nas skłonić do jakiejś refleksji...Akurat ten komiks powinien mieć więcej klimatycznych, rozgadanych scenek, a przynajmniej tak mi się zdaje.

            Olivier Coipel rysuje fajnie....ale spodziewałem się czegoś więcej. Kreska, choć charakterystyczna jest bardzo prosta. Muszę przyznać, że Thor wygląda świetnie, ale cała reszta raczej nie powala. Nie mogę o niej nic powiedzieć złego, natomiast dla mnie zbyt blisko jej do komiksów  w stylu SkyDoll. Co prawda Olivier rysuje bardziej realistycznie, ale klimat jest porównywalny. 

            Największe brawa należą się kobiecie wchodzącej w skład zespołu, czyli Laurze Martin. Zachwyciłem się jej stylem kolorowania. Żywe, ale niejaskrawe barwy. Nie używa w nadmiarze lassa, przejścia między odcieniami są bardzo płynne, naturalne. Wyciska tyle z lineartu, że nawet moje obrazki robiłyby wrażenie, gdyby Ona zajęła się kolorami. Fantastyczna sprawa. Po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że nazwiska i postaci kolorystów powinno się w pewnych przypadkach wymieniać jednym tchem wraz ze scenarzystą i rysownikiem. Nie zmienia to faktu, że uproszczona kreska Oliviera i pastelowe kolory Martin jakoś tak nie do końca pasują mi klimatem do tej powieści...
           Ponarzekałem, ale komiks naprawdę mi się podoba, tylko był potencjał żeby podobał mi się jeszcze bardziej. Czwórka z plusem.